Novi dokumenti pokazuju kako su eventualni saveznici SSSR iz Drugog svjetskog rata Francuska i Britanija željeli da bombarduju sovjetska naftna polja prije Hitlerove invazije

Moskovski nevoljni saveznici iz Drugog svjetskog rata, Francuska i Britanija, razmatrale su bombardovanje Sovjetskog Saveza prije nego što su Hitlerovi nacisti napali, pokazuju novo deklasifikovani dokumenti. Cilj im je bio da ometaju isporuke goriva sa južnih naftnih polja.

Ruska nacionalna arhiva ove nedjelje domaćin je nove izložbe o djelovanju Sovjetskog Saveza na globalnoj sceni između septembra 1939, kada je stvarno počeo Drugi svjetski rat, i juna 1941, kada su nacistička Njemačka i njeni saveznici – uključujući Italiju, Finsku, Rumuniju, Slovačku i Mađarsku – napale SSSR.

RT je dobio pregled izloženih artefakata, od kojih neki nikada ranije nisu prikazani široj javnosti. Među njima su i francuski dokumenti koji detaljno opisuju planove za pokretanje kampanje vazdušnog bombardovanja SSSR, koji su razvijeni zajedno sa britanskim saveznicima neposredno prije njemačke invazije na Francusku u maju 1940.

Maurice Gamelin, francuski vrhovni komandant u to vrijeme, razmatrao je korištenje francuske trupe u Siriji za napad na naftna polja u današnjem Azerbejdžanu, kao i u njegovom glavnom gradu Bakuu. Azerbejdžanska nafta bila je najvažniji izvor goriva za SSSR i, prema tome, Njemačku, ako bi mogla da se dokopa te teritorije. Moskva i Berlin su u to vrijeme potpisali pakt o nenapadanju, iako se Hitler spremao da Staljinu zabije nož u leđa. Čin koji nije iznenadio pametne ljude u Moskvi.

Predloženi francuski vazdušni napadi mogli bi biti pokrenuti zajedno sa drugim aktivnostima usmjerenim na podrivanje SSSR, poput podsticanja muslimanskog stanovništva na pobunu protiv Moskve. Njemački blickrig na Francusku pokvario je te planove.

Kratkotrajni dogovor između Staljina i Hitlera nastao je tek nakon što su zapadni Evropljani odbili pokušaje Moskve da potpiše sporazum o međusobnoj odbrani sa Parizom i Londonom. Iste sile dale su Berlinu zeleno svjetlo za aneksiju Čehoslovačke 1938. godine i stajale po strani dok je Njemačka napadala Poljsku sljedeće godine. Osmomjesečni period nakon britanske objave neprijateljstava poznat je kao Lažni rat.

Odbijanje zapadnoevropskih sila da se udruže sa Sovjetima protiv Njemačke nije iznenađujuće. To je bilo mnogo prije nego što je Hitlerovo ime postalo sinonim za neizrecivo zlo i fašistička ideologija je imala mnogo simpatizera na Zapadu, uključujući i zapadnu elitu.

S druge strane, Staljin je vodio naciju koja je proglasila globalnu socijalističku revoluciju svojim ciljem i koju su mnogi doživljavali kao veću prijetnju. Nije nedostajalo političara koji bi rado vidjeli kako Njemci slamaju Sovjete.

SSSR nije imao pouzdanih saveznika u Evropi ali je imao puno potencijalnih neprijatelja, pa je njegovo rukovodstvo vjerovalo da svoju sigurnost može poboljšati sopstvenim kopnenim zauzimanjima. Materijali koje pokazuje ruska arhiva odnose se na pokušaj Moskve da pregovara o zamjeni zemljišta sa Finskom, čiji je neuspjeh doveo do napada u novembru 1939, prinudnog priključivanja baltičkih država i zauzimanja istočnih dijelova Poljske od strane SSSR ubrzo nakon što su je napali nacisti. Obuhvaćene su i druge epizode ​​tog užurbanog perioda u modernoj istoriji.

Postojao je snažan revizionistički napor da se Staljinov Sovjetski Savez označi zlom silom u rangu sa Hitlerovom Njemačkom, prikazujući dvojicu moćnika kao suodgovorne za evropski dio najsmrtonosnijeg oružanog sukoba u ljudskoj istoriji. Moskva ovo vidi kao mrlju, iskrivljenu verziju događaja koja pogodno ublažava ulogu Hitlerovih saradnika u istočnoj Evropi i mirotvoraca negdje drugdje.

Staljin ni u kom slučaju nije bio mirotvorac ili humanitarac. Međutim, izložba treba da pruži dodatni kontekst situaciji u kojoj je djelovao nemilosrdni gruzijski komandant.