Malo prije smrti, Miloš Crnjanski, odlučio je da mu hrana više nije potrebna, medicinska pomoć takođe. Nije želio da razgovara ni sa najbližima, oči je držao zatvorene, i rekao: “Ja uopšte nemam nameru da živim”. Nakon dva dana je preminuo, na današnji dan 30. novembra 1977. godine u Beogradu.
Osebujan, izuzetan stilista, Crnjanski pripada krugu najznačajnijih i najplodnijih ličnosti srpske i jugoslovenske književnosti XX vijeka.
Rođen 1893. godine u Čongradu, tadašnjoj Austro-Ugarskoj monarhiji, Crnjanski je odrastao u Temišvaru, u rodoljubivoj sredini koja će mu u dušu usaditi kult Srbije i njene prošlosti kao najdražu relikviju.
Školovao se u Temišvaru, Rijeci, Beču, Beogradu, Berlinu, Parizu i Londonu. Na Beogradskom univerzitetu diplomirao je historiju, a u Londonu vanjsku politiku. Bio je profesor Četvrte beogradske gimnazije i saradnik Politike, a potom je prešao u diplomatsku službu, kao ataše za kulturu i savjetnik za štampu u Berlinu, Rimu, Lisabonu i Londonu.
Drugi svjetski rat ga je zatekao u Rimu, odakle je preko Lisabona otišao u London. Iz emigracije se vratio u otadžbinu 1965. godine.
U književni život se uključio krajem rata u Zagrebu, gdje je objavio najveći dio svoje lirike. Po prelasku u Beograd, izuzetno je aktivan u kulturnom životu; uređuje prvi modernistički časopis “Dan”, učestvuje u modernističkim grupama i kružocima, pisac je jednog od manifesta modernizma “Objašnjenje Sumatre“. Tako postaje vodeći među pjesnicima posljeratne generacije, te sastavlja antologiju kineske i japanske lirike.
Djela Miloša Crnjanskog doživjela su mnogobrojna izdanja, zajedno sa adaptacijama za pozorište i televiziju, prevođena su na više stranih jezika. O njegovoj literaturi napisane su brojne i obimne studije i analize.
Tvorac stihova „Sumatre”, „Stražilova”, „Lamenta nad Beogradom”, pisac „Dnevnika o Čarnojeviću”, romana „Kap španske krvi” i „Seoba”, 1971. godine nagrađen je „NIN”-ovom nagradom za „Roman o Londonu”, u kome je, velikim dijelom autobiografski, prikazao tragičnu sudbinu emigracije.